krung

โตขึ้นมาด้วยความสงสัยเสมอ

ว่าทำไมทุกคนต้องการหลบหนีตลอดเวลา

เดินไปเดินมาในเมือง ถือความหวังของการเป็นตัวเอง

โดยที่ทุกวัน ได้ยินแต่คำว่า หยุด ไม่ถูก ทำใหม่

และไม่เคยมีใครบอกเลยว่าทำไม

ที่ที่ความฝันถูกโยนทิ้งออกจากมือ ทั้งทั้งที่ยังถืออยู่อย่างนั้น

ที่ที่ไม่มีใครพร้อมที่จะโอบกอดกันเลยซักครั้ง

ในอุ้งมือ ถือโลกอยู่ทั้งใบ

แต่ทำยังไง ถ้ายังอยู่ตรงนี้ก็คงทำได้แค่ยืนมอง

มองขึ้นไปก็ไม่เจอฟ้า

มองไปข้างหน้าก็ไม่เห็นความเป็นจริง

อยากจะเดินออกไปไกลไกล

ไปในที่ที่ทำให้เห็นค่าของขาสองข้างนี้ที่ยังยืนอยู่

ไปในที่ที่สามารถวาดภาพที่เห็นตอนหลับตาได้ในความจริง

อยากจะเห็นทุกคนกล้าลุกขึ้น และผลักตัวเองออกมา

เพราะทุกก้าวจะมีค่า และจะมีคนคอยมอง

เพื่อทุกสิ่งที่คอยพยายามจะไม่สูญหาย

เพื่อให้ทุกความเจ็บปวดที่ถูกลดทอนตอนเด็กไม่ไร้ค่า

ไม่ว่าจะเหนื่อย จะนาน จะต้องเจอฝุ่นอีกมากมายยังไง

จะลุกขึ้นมา

เพื่อจะมองไปในที่ที่ไม่มีใครปิดไว้

แล้วจากไป ไม่กลับมา

– กรุง, โบ ณวัชรี ปิยะมงคล

read live by Bo Nawacharee at Forest Poem, an exhibition by Kim Soun Gui

Mori Art Museum, Tokyo Japan, May 2021

© Bo Nawacharee